Rozdział 5

Ciemność. Wszędzie ciemność. Czułam jak jej macki owijają się wokół mojego ciała, napierają na nie, zaciskają się na mojej nagiej skórze. W głowie zawirowało mi ze strachu. Płuca odmówiły posłuszeństwa, a oddech uwiązł gdzieś w połowie drogi.

-Nie proszę..proszę..-rozpaczliwie przyczepiłam się do framugi, gdy matka próbowała mnie wepchnąć za karę do ciemnej szafy.

 - Zamknij się do cholery, bo zaraz ktoś tu przez ciebie przyjdzie!- kopnęła mnie z całej siły w bok. Puściłam kawałek odrapanego z farby drewna i złapałam się za palącą z bólu rękę. Matka bezlitośnie chwyciła mnie za pokiereszowane ramię i ciągnąc po ziemi zawlokła do miejsca moich kaźni. Lądowałam tutaj praktycznie codziennie. Zamykała mnie często na kilkanaście godzin, a ja walczyłam z głodem, pragnieniem i chęcią pójścia za potrzebą. Nierzadko z marnym skutkiem. Na samą myśl o wielkim, mrocznym meblu stojącym w sypialni matki dostawałam ataku apopleksji.

Tym razem nie było inaczej. Kiedy zatrzasnęła ciężkie drzwi zaczęłam wrzeszczeć najgłośniej jak potrafiłam, uderzając z całej siły w drewno. Zdzierałam zarówno gardło jak i skórę, dopóki krew nie lała się wąskimi strumyczkami po moich zniszczonych nadgarstkach. Niestety nigdy mi to nie pomogło. 

- Następnym razem będziesz wiedzieć, że nie wolno ci brać jedzenia od tej suki za ścianą! - między moim rozpaczliwym wołaniem o pomoc rozległ się okrutny śmiech matki.

Wspomnienia ponownie wróciły. Przerażona zaczęłam wierzgać rękami na wszystkie strony. Krzyczałam, a po moich policzkach płynęły łzy. Wściekle wbiłam paznokcie w coś co stanęło mi na drodze. Wydawało mi się, że ktoś mnie woła, ale nie byłam w stanie rozpoznać pojedynczych słów. Zresztą bałam się, że matka zaraz przyjdzie. Nie chciałam ponownie przeżywać tego koszmaru. Z jednej strony marzyłam by wyciągnęła mnie z tej ciemności, ale z drugiej dobrze wiedziałam, że potem będzie jeszcze gorzej. Z całej siły uderzałam w obiekt przede mną, chociaż czułam jak powoli opuszcza mnie energia, a ciemność coraz bardziej otacza. Nie miałam siły już walczyć, pozwoliłam się pochłonąć, dokładnie tak jak dawniej. Upadłam, a ból rozlał się po całym moim ciele. Złowrogie macki otaczały mnie coraz ciaśniej, a ja cicho pochlipywałam zapadając się coraz bardziej. Starałam się nie myśleć o grubym, skórzanym pasie matki smagającym moje ciało, gdy w końcu po mnie przyjdzie...

~~~

Otworzyłam powoli oczy. Spodziewałam się stęchłego zapachu moczu, dowodu mojej wielokrotnej obecności w szafie oraz starych, zjedzonych przez mole płaszczy ocierających się o moją pokrwawioną skórę. Ku mojemu zaskoczeniu znajdowałam się w zupełnie obcym mi pomieszczeniu. Granatowe ściany sprawiały dość mroczne wrażenie. Choć trochę miała je osłabić jedna biała na wprost mnie. W pokoju było ciemno, mimo słońca próbującego za wszelką cenę przebić się przez czarne rolety. Przejechałam dłonią po czarnym otulającym mnie materiale i zdałam sobie sprawę, że leżę w zupełnie obcym łóżku! Do tego NA LITOŚĆ BOSKĄ NIE MAM NA SOBIE NIC OPRÓCZ BIELIZNY!

Zerwałam się na równe nogi i podeszłam do jedynego mebla stojącego obok łóżka. Otwierałam po kolei szuflady komody, jednak wszystkie były kompletnie puste. Zaczęła ogarniać mnie panika. 

- Wdech, wydech. Wdech, wydech.. - szepnęłam i odegnałam złowrogie myśli. Owinęłam się satynową kołdrą i wyszłam na przestronny szary korytarz. Zdecydowanie to nie był ten sam dom, w którym wczoraj była impreza. Powoli zaczynały wracać do mnie wspomnienia poprzedniego wieczoru.

- Nareszcie, już myślałem, że zupełnie odleciałaś - drogę zablokowała mi ręka Zayna.
- Gdzie jestem? - ciaśniej owinęłam się pościelą, tak o, na wszelki wypadek.
- W moim domu. Niezły cyrk wczoraj odwaliłaś - uśmiechnął się drwiąco, jednak jego oczy pozostały nieprzeniknione. Świdrował mnie spojrzeniem, lekko uderzając palcami lewej dłoni o ścianę. - Jak się czujesz? -
- Nie najgorzej... Chociaż strasznie boli mnie prawe ramię i głowa... - przestąpiłam nerwowo z nogi na nogę. Chciałam stąd uciec. Ten dom, zimny, nowoczesny i przestronny budził we mnie niepokój. Do tego panująca w nim złowroga cisza powodowała, że serce waliło mi jak oszalałe. Jego obecność nie polepszała wcale sytuacji.
- Nic dziwnego, rzucałaś się jak oszalała. Krzyczałaś, biłaś...to było..naprawdę dziwne..Zresztą mi też się oberwało - podniósł czarny T-shirt do góry. Głośno wciągnęłam powietrze na widok jego idealnej klatki piersiowej oszpeconej długimi krwawymi śladami. - Taak, to twoje paznokcie... masz szczęście, normalnie odwdzięczyłbym się z nawiązką - mrugnął do mnie i złapał za ramiona. Jego uścisk był stanowczy, wręcz nachalny. Żołądek zawiązał mi się w supeł. Zrobił krok w moją stronę i przejechał opuszkami palców po moim nagim dekolcie. Miałam wrażenie, że ktoś kopie mnie prądem. Cicho westchnęłam, po czym w myślach skarciłam się za tę chwilę słabości.
Zayn wyglądał, jakby był w transie. Nozdrza rozszerzały mu się w niewiarygodnym tempie, oddech miał przyspieszony, a oczy czarne jak noc.

- Ja..eee..dasz mi coś do ubrania? - wydusiłam pragnąc by uwolnił mnie z uścisku. Mrugnął kilkakrotnie, a na jego twarzy znowu pojawił się pewny siebie uśmiech.
- Nie widzę takiej potrzeby - wsunął palec pod materiał, muskając moją pierś. Próbowałam się cofnąć, ale nie pozwolił mi na to. - Wciąż jesteś mi coś winna - wymruczał do mojego ucha,a jego ciepły, miętowy oddech omiótł mój policzek.
- Przecież spłaciłam dług brata! Postawiłeś mnie w karty! - krzyknęłam sfrustrowana. Czułam, jak nienawiść do niego narasta, a krew napływa mi do twarzy.
- A kto ci tak powiedział? Przecież wygrałem - nienawidzę tego politowania w jego oczach - Po za tym po wczorajszym powinienem cie wypatroszyć albo przynajmniej przelecieć tak, że nie będziesz mogła siedzieć przez tydzień - wcale nie wyglądał, jakby żartował. Nie mogłam zidentyfikować jego miny, a na skutek tego co powiedział nogi ugięły się pode mną. Gdyby mnie nie złapał, upadłabym niczym szmaciana lalka. Wciąż nie pozbierałam się po wczorajszych przeżyciach, a on nie zamierzał mi w tym w żaden sposób pomóc.
- Chodź - owinął swoje silne ręce wokół mojej talii i zaniósł mnie do jakiegoś pokoju. Przeszklona ściana dawała wspaniały widok na plażę i Kanał Bristolski. Po prawej znajdował się kominek, a na wprost mnie szklana szafa. Po całym pomieszczeniu porozrzucane leżały magazyny i książki.

 Zapiszczałam, gdy sadzał mnie na dużym, drewnianym łóżku.
- Proszę nie... - do oczu napłynęły mi łzy. Zagryzłam wargę starając się powstrzymać krzyk narastający w moim gardle.
- Co? - zdziwiony uniósł brwi. Jednak zaraz zrozumiał o co mi chodzi i zaczął się śmiać jak szalony - Spokojnie, nie masz się czego obawiać. Jesteś dzisiaj tak znerwicowana, że nie wcisnąłbym w ciebie palca, a co dopiero mojego przyjaciela. - odgarnął opadające mu na czoło włosy i zaśmiał się jeszcze kilkakrotnie. Czułam się jak kompletna kretynka. Boże, jak mogłam być tak głupia. Zażenowana spuściłam głowę i starałam się uspokoić tętno.
- Masz - podał mi parę czarnych spodni i sweter w takim samym kolorze.
- A gdzie są moje ubrania? - zdezorientowana podniosłam wzrok by ujrzeć Zayna nonszalancko opierającego się o drzwi szafy.

- Hmm..zostały w suszarce w łazience na imprezie... Nie było prądu, a ja zdecydowałem się zabrać cię stamtąd, inaczej pewnie nigdy byś się nie uspokoiła. Musiałem wywalić drzwi, a potem walczyć jeszcze z tobą - udając zniesmaczonego pokręcił głową. Dobrze wiedziałam, że cała sytuacja go bawi. Kąciki ust miał lekko uniesione, a w oczach tańczyły mu szalone ogniki.

- Gdzie jest łazienka? - postanowiłam uciąć ten żenujący dla mnie temat.
- Prosto, drugie drzwi na prawo - rzucił się na łóżko, a ja pospiesznie opuściłam jego sypialnię.

Kilkoma dużymi krokami pokonałam niewielką odległość i z całej siły nacisnęłam klamkę. Kiedy znalazłam włącznik światła zorientowałam się, że nie jestem w toalecie. Znowu pomyliłam kierunki. Znajdowałam się w niewielkim pomieszczeniu bez ani jednego mebla. Wytrzeszczyłam oczy, gdy zobaczyłam, że do jednej z grafitowych ścian przyczepiono całą masę zdjęć. Podeszłam do nich bliżej.
- Ja pierdolę - wykrztusiłam, gdy zobaczyłam, że na każdym z nich jest inna dziewczyna. Wszystkie w tym samym pokoju, na tym samym krześle, z tą samą chustką w dłoni.

To psychol! Tych dziewczyn jest około setki! Po co mu te zdjęcia?! Co on im zrobił?!

Spanikowana wybiegłam na korytarz. Ręce miałam zimne jak lód, nogi jak galaretę, a krew dudniła mi w uszach. Próbowałam uspokoić oddech i już miałam niezauważona podejść do właściwych drzwi na wprost mnie, gdy za moimi plecami rozległ się wściekły głos Zayna.

- Zwiedzać ci się zachciało?!?! - warknął. Jego oczy miotały błyskawice. Wyprostowany podszedł do mnie sztywnym krokiem, a ja zaniemówiłam na widok jego napiętych mięśni pod obcisłą koszulką. Odruchowo uniosłam wysoko ręce, chcąc tym samym zasłonić twarz. Skuliłam się nie mogąc wykrztusić słowa. Złapał mnie z całej siły za nadgarstek i pchnął o ścianę. Skrzywiłam się, gdy moje plecy uderzyły o beton. Naparł na mnie naciskając na mój brzuch tak, że nie mogłam złapać oddechu. Wydawałam z siebie ciche jęki, nie potrafiąc pohamować łez przerażenia. - Nie waż się chodzić tutaj bez pozwolenia! - wrzasnął. Natychmiast zareagowałam gęsią skórką. Włosy na moim karku stały mi na baczność. - Czas wracać. - wykręcił mi prawą rękę zostawiając na niej nowe siniaki. Powodując tym samym falę potwornego bólu.

______________________________________________________

Cześć! Po długiej nieobecności o to nowy rozdział !
Przepraszam, że tyle to trwało, ale miałam masę nauki, a do tego przez tydzień nie było mnie w Polsce :(

Mam do Was też ogromny żal... Jak to jest, że każdy z wpisów ma ponad 100 wyświetleń i tylko po kilka komentarzy?
Ludzie, nie wymagam, żebyście pisały wypracowania, ale jedno zdanie to chyba nie jest dużo? 
Naprawdę nie chcę stawiać ultimatum ileś tam komentarzy = nowy wpis, ale zaczynacie mnie powoli do tego zmuszać ...
Jeżeli dalej tak będzie, przestanę publikować i wrócę do pisania dla samej siebie.. 
Dlatego proszę, JEŚLI CZYTACIE, POZOSTAWCIE PO SOBIE KRÓTKI KOMENTARZ. 
Dziękuję xxx